We lopen dat pad bijna elke dag. Het pad dat van het huis af naar beneden slingert, richting de olijfboom, langs het zwembad richting sinaasappel, dan naar mandarijn om uiteindelijk te komen bij “de grote cisterne” (120k liter).
Dat doe ik vaak alleen. De lucht was helder en de zon nog laag.
Er is iets bijzonders aan lopen zonder echte bestemming. Niet om fit te blijven. Niet om een doel te halen. Maar om gewoon te voelen en te kijken waar je bent. Ik schreef het al eerder op LinkedIN: als de herder langskomt kan ik daar zomaar een half uur naar kijken. Of ’s ochtends vroeg, de geur van eucalyptus, zeker als het nat is geweest. Gewoon in jezelf opnemen.
Vertragen is niet stoppen. Het is bewuster bewegen. Met aandacht. Niet alleen voor wat je ziet, maar ook voor wat je voelt. Je lijf. Je adem. Je gedachten die eindelijk even niets hoeven op te lossen.
En soms zie ik dingen die ik nog nooit écht gezien heb. En die er toch al tijden zijn en niet bewegen. En ik woon hier al twee jaar!
Wat zou er gebeuren als meer mensen de tijd zouden nemen om langzaam te kijken?
Hier worden we elke dag opnieuw uitgenodigd om te vertragen. Te vertragen in de Algarve, in de natuur, in ons dagelijk doen en laten. Niet omdat het moet. Maar omdat het mag. En omdat het kan. Omdat er ruimte is. Omdat je lijf het weet, zelfs als je hoofd het vergeet.
Lees meer in de categorie Saude in het dagelijks leven.
